Theo bedankt!

* Etten-Leur, 11 maart 2024 – Naar aanleiding van het bericht het overlijden van Theo van Wijchen in de Achilles Nieuwsbrief #128 van februari ontving de redactie via Ad van Meer de volgende reactie.

Sommige mensen in je leven hebben een bepalende invloed. Sommigen wijzen je de andere afslag waar je fout dreigt te gaan. Anderen kneden wat al in je zit in bruikbare vormen. Zo’n man was Theo van Wijchen voor mij.

Mijn ouders verhuisden naar Etten-Leur toen ik 11 was, in 1973. Ik was pupil geweest bij Sprint en kwam nu bij Achilles terecht waar ik in de trainershanden van Fred Schoonhoven en Theo van Wijchen viel.

Theo, nog geen 40 toen was een wielerbeest. Hij was  topsporter geweest in een tijd waarin dat nog niet zo heette. Men noemde zijn naam in één adem met Jan Janssen, winnaar van de Tour de France. Tot op hoge leeftijd bleven Theo en zijn wielermaten samen fietsen. Toewijding noem je zoiets en focus.
Die toewijding heb ik als klein manneke leren kennen. Geen training werd overgeslagen, Theo liep altijd zelf mee, het zweet gutsend langs de groeven in zijn gezicht naar zijn baard. Hoe moe hij ook werd, altijd bleef hij lachen. Dat je iets niet kon, was dat nooit een probleem maar kantjeslopers werden geconfronteerd met zijn bulderende stem. Waarna hij zijn irritatie vervolgens weglachte richting de inzetters.

Marcel Schoone en ik mochten als 12/13-jarigen veel van Theo: meetrainen met volwassenen en intervals doen met oudere junioren als Corné Verlind en Hans Roovers. ‘Maar dan lopen jullie wel een seconde langzamer’, zei hij streng. Van m’n zakgeld had ik een stopwatch gespaard (die waren toen nog heel duur) en ik hield me keurig aan zijn instructies. Toen hij ontdekte dat ik ook buiten de officiële trainingen om in de Pannenhoef ging hardlopen (en soms illegaal op de toen nog grasbaan op de Lage Banken), ging hij zich ook daar mee bemoeien. Terecht trapte hij op de rem. Het mocht wel,  maar op zijn voorwaarden.
Theo was in die tijd een sportvader voor me die mijn ongebreidelde drang tot hardlopen zorgvuldig kanaliseerde. Hij heeft me zowel gestimuleerd als behoed voor overtraining op jonge leeftijd. Ik ben hem heel erg dankbaar en koester heerlijke herinneringen.

Bij grotere prestaties jaren later, bijvoorbeeld toen ik op Papendal Nederlands studentenkampioen werd, kwam ik over de finish met de gedachte: ‘Dankjewel Theo voor het solide fundament dat je bij me hebt gelegd.’ Ik heb het hem bij leven helaas nooit meer verteld. Ik denk wel dat hij mijn dankbaarheid telepatisch heeft ervaren. Maar nu, bij zijn overlijden, zeg ik nog eens hardop en in publiek: ‘Theo bedankt, man! Je was een grote.’
Wat een prachtmens, wat een krachtmens, wat een wijsheid! Adieu,Theo!

Wilbert van den Bosch, Ulvenhout

Nederlandse ranglijst
1978 B junioren 1.500 m 22e 4.12.3 (Roosendaal 15-9) en 3.000 m 11e 9.06.8 (Vught 10-9) en
1979 A junioren/Senioren 1.500 m 29e 4.07.8 (Roosendaal 28-8), 3.000 m 23e 8.53.6 (Breda 12-9) en 5.000 m. 18e 16.06.0 (Den Haag 26-7)

(onderste foto: Wilbert van den Bosch 947)