Kees Lazeroms opnieuw Nederlands Kampioen 10 km bij M50

* Etten-Leur, 14 februari 2016 – Nipt twee tellen voor nummer twee (Cees Kersten uit het Noord-Hollandse Schagen) bleef Kees Lazeroms zijn concurrent bij de M50 tijdens het NK 10 km op de weg in Schoorl voor. Netto waren het uiteindelijk drie seconden die het verschil maakte tussen goud of zilver voor de medailleverzamelaar van Achilles. Met 34:43 (netto 34:42) was Kees net zoals in 2015 de sterkste in zijn leeftijdscategorie. Desgevraagd appte hij over zijn zege “Ja, was afsprinten. Hij heeft negen kilometer achter me gelopen!” Zie verder hieronder.

Maar Kees was niet de eerste Achillesatleet die in Schoorl over de eindstreep kwam, ruim twaalf minuten eerder (de mannen M50 startten 8 minuten later) was Mike Teekens als 9e Nederlander gefinisht in 30:40. Een mooie ‘comeback’ na zijn blessurekwalen waar de Rijswijkse hardloper sinds het zomerseizoen 2015 mee kampte. Zes NK-plaatsen achter hem passeerde Alwin Roovers de finishlijn. De Achilles-LTV atleet kwam als 15e Nederlander op de ranglijst van dit NK te staan, met 31:21 als tijd. Over zijn presteren in het Noord-Hollandse merkte de Rijsbergse hardloper op: “Het ging gewoon niet. Ik kwam halverwege door in 15:25, had best een goed gevoel, maar ondanks alle trainingen komt het er op de lange(re) afstand gewoon niet uit. Ben hier niet tevreden mee, want met mijn vorm van begin 2015 had ik allang onder de 31 minuten moeten lopen.” In Schoorl liet Alwin 31:21 als eindtijd noteren. Wel tevreden was de drie keer zo oude Arjaan Jansen, met zijn 54:05 (netto 53:48) als tiende M70-er over de eindstreep sprintte. Een teleurstelling viel er te noteren voor Jac Beekers. Deze Achilles master was eind januari net 70 geworden en nieuw in deze leeftijdscategorie, maar een blessuren weerhield hem ervan om voor een medaillekans te gaan in Noord-Holland.

Mike Teekens werd 9e NL, net voor Tom Koetsenruijter (TDR/THOR), foto Marjolein van Baarle

Op maandag 15 februari meld de organisatie van de Groet uit Schoorl Run dat het parcours 133 meter te lang was. En ze bieden hiervoor hun excuses aan.

Na bijgekomen te zijn van de terugreis en de inspanning om weer kampioen te worden, had Kees Lazeroms nog energie over om een raceverslag te maken:
* Na een zeer aangename rit samen met Arjaan Jansen kwamen de 2 oudjes van ARV Achilles rond 12 uur aan in een koud en regenachtig Schoorl. Kees had geen idee van zijn vorm, na de halve van Etten-Leur had ‘ie geen wegwedstrijd meer gelopen. Alleen maar getraind, wat crossen gelopen en de laatste week nog carnaval gevierd.

Op de website van de organisatie had hij wel gezien dat er geduchte tegenstand was, de in oktober 50 jaar geworden Egbert Hooijkaas van Schorpio loopt normaal gesproken in de 33 minuten. Regio-genoot Richard van Oosterhout had al aangegeven niet mee te gaan vanwege een lichte blessure en hij wilde zich helemaal sparen voor het NK cross in maart in Oldenzaal. Een andere mogelijke concurrent voor Kees was Cees Kersten uit Schagen, vlak bij Schoorl. Deze had als beste jaartijd ongeveer de tijd van Kees vorig jaar in Schoorl.

Direct na het startschot werd er flink gas gegeven, Egbert voorop. De eerste km zat net onder de 3:20. Achter Kees liep iemand erg zwaar te ademen, net voor het begin van de tweede kilometer nam Kees het stokje van Egbert over, en kon hem in de gaten houden omdat deze met schoenmaat “surfplank” goed hoorbaar te volgen was. De klappen van die schoenen op de weg stierven langzaam weg, maar de hijger bleef bij Kees in z’n nek blazen. Telkens als Kees een loper voorbij ging en extra aanzette naar een volgend groepje hoopte hij van dat geluid af te komen, maar nee hoor, hij bleef bij. Kees wist niet wie dit was, totdat de hijger bij ca. 7 km voorbij kwam, toen zag Kees tot zijn schrik dat het Cees Kersten was (dat is wel het voordeel op nationale wedstrijden dat er rugnummers met namen zijn zodat je kunt zien wie er in jouw leeftijdscategorie loopt). Cees nam de kop een klein kilometertje over, telkens over zijn schouder kijkend waar Kees was, maar die bleef op de voet volgen.

Net voor de 8 km ging Cees opzij om Kees weer over te laten nemen. Kees is geen sprinter en dat weet ‘ie, dus dacht: “bij de 9 km moet ik een gat slaan, anders verlies ik in de sprint.” Bij het 9 km punt versnelde Kees, maar net hier zat een behoorlijke stijging in het parcours, bovenaan gekomen zaten zijn benen “vol” en kwam Cees er weer bij. Kees dacht dit gaat niet gebeuren, “Negen kilometer lang kopwerk doen en dan een ander met de eer naar huis gaan, dan liever kapot”.

Met nog 400 meter te gaan zette hij alles op alles en wist met een voorsprong van slechts 3 seconden verdient te winnen. Wat hem ook door Cees na de finish volledig gegund werd. Als eindtijd stond 34:42 op de klok, 22 seconden langzamer dan vorig jaar, maar met de correctie van 133 meter welke het parcours te lang was kwam hij uit op 34:15, waarmee hij gezien de weersomstandigheden uitermate tevreden was.