Silvia Verhoeven vijfde V50 op WK100 kilometer

*Etten-Leur, 9 september 2018 – De 2018 IAU 100k Wereldkampioenschappen vonden het afgelopen weekend plaats in het noorden van Kroatië, vlakbij het dorp Sveti Martin na Muri. Het 100 kilometer lange parcours begint met één 2,5 km heen-en-terug, en begint dan in 13 herhalingen van een 7,5 km heen-en-terug route om die 100 km samen te stellen. Het parcours is golvend, met een totaal van ongeveer 800 meter klimmen.

Achillesatlete Silvia Verhoeven was samen met de andere leden van het Nederlands team afgereisd naar Kroatië. Met haar tijd van 7.20:02 op de 100 kilometer, vorig jaar gelopen tijdens het NK in Winschoten, was Silvia geselecteerd voor deze 100 km.
Hoe haar eerste WK verliep, lees je hieronder in het persoonlijk verslag van haar race.

Het Nederlands team
Het was een geweldige ervaring. Het begon al in het voortraject waarin ik kennis maakte met de andere leden van het Nederlands team. Van de officiële opening de dag voor de wedstrijd werd een hele ceremonie gemaakt met onder andere door een vlaggen parade van alle 39  aanwezige landenteams.

Voor de wedstrijd dag was alles strikt geregeld. Er mocht alleen maar drinken gepakt of aangereikt worden in de twee aangewezen verzorgingszone en ook enkel door de daartoe vooraf bevoegde persoon.

De start
Op papier leek de route heel saai met een beginnend lusje van 2,5km met vervolgens 13 keer het stuk van 3,75km op en neer te rennen. Dat bleek echter alles mee te vallen. De hoogte meters had ik ingecalculeerd maar toen ik de dag ervoor de wedstrijdvoorbereiding op het parcours deed sloeg de schrik mij toch werkelijk toe te ervaren hoe die gemiddeld 10 hoogtemeters per km nu werkelijk aanvoelde. Er was gewoon geen enkele meter vlak. Maar buiten die hoogtemeters mooi strak asfalt slingerend door een 3,75 km mooie natuur met mooie vergezichten. En de heen en weertjes bleken juist voor veel afleiding te zorgen. Op deze manier kwam ik steeds de 5 andere lopers van het Nederlands team tegen, kreeg ik zicht op het wedstrijd element dat zich onder de toppers in het voorhoede afspeelde (en waar ik dus ook vele malen door gedubbeld werd).

We moesten tijdig het startvak in waarin per landen team werd gecontroleerd op kleding, startnummers etc. En eenmaal in het starveld sloeg ineens een enorme wedstrijd spanning toe.

De wedstrijd
Gelukkig kwam eenmaal van start de rust weer terug. Op zeven uur ’s ochtends wat het met 16 graden nog ideaal loopweer. Het eerste lusje van 2,5 km had als opwarmer gelijk al de nodig hoogtemeters. Tot ongeveer 40 km liep het allemaal prima. Daarna begon gaandeweg langzaam de vermoeidheid toe te slaan. Pijn in de bovenbenen, vocht onder een van mijn teennagels, de zon was volop doorgekomen en de temperatuur was inmiddels behoorlijk opgelopen hetgeen bij elkaar leidde tot een gigantische dip zo rond de 60 km. Stoppen is niet in mij opgekomen maar wel de wanhoop gedachte hoe hier nog een marathon achteraan te plakken. Maar door toch door te gaan verstrijken er weer km’s , wordt het allemaal weer overzichtelijker en blijkt een dieptepunt slechts een dip. Het tempo was er uit want de benen deden gewoon alleen maar steeds meer pijn en het werd alleen maar warmer en warmer maar ik kon de lol er weer van inzien. Met op 85 km nog twee ‘rondes’ te gaan ontstond er een doel die ik bij de start vanwege het zware parcours nog niet had durven nemen en dat was om te finishen binnen de 10 uur. Op de aller steilste klimmetjes in de laatste twee lussen had ik mij vooraf al een korte wandelpauze toebedeeld. En zo kon ik na 100 km met een grote lach op mijn gezicht finishen in een tijd van 9 uur 46 waarvan ik vooraf gezien onder deze omstandigheden niet van zou durven dromen.

De voeding
Het drinken/voeding is gedurende de gehele race volgens plan verlopen. Maag en darmen waren mij dit keer gunstig gezind. Toeval of toch de andere sportdrank die ik de afgelopen maanden uit mocht proberen? Maar in ieder geval zonder problemen hardlopend de 26 flesjes leeggedronken. In de laatste rondes daarnaast alleen nog 2 keer extra cola.

Daarna
In de avond nog een afsluit ceremonie. De afterparty heb ik aan mij voorbij laten gaan want inmiddels was ik zo moe, beroerd en deed alles pijn.

De volgende dag
Dag na de wedstrijd strompelend vanuit het appartement dat de dag ervoor op nog geen 5min wandelen van het hotel/ontbijtzaal lag, maar inmiddels was verplaatst naar een leek wel 30min wandelen, vol verbazing toegekeken hoe andere lopers op volle snelheid aan het uitlopen waren. Daar moet ik nu nog even niet aan denken. Maar met nu 3 keer een 100 km te hebben gelopen ontstaat er toch een nieuwsgierigheid/ drang naar wat er nog voorbij die 100 km mogelijk is.

NB: Silvia staat al weer ingeschreven voor de 120 van Texel op 7 april 2019.

De resultaten van het WK100 km kan je hier zien.